Sálin Hans Jóns Míns Album

Horfðu á
heiminn og virtu fyrir þér.
Eygðu vel
allt sem er illt og miður fer.
Eilíf ógn, styrjaldir,
—alls staðar eru vígvellir.
Segðu mér
sýnist þér vera þörf á því?

Færðu mér frið,
og ég fylgi hvert sem er.
Færðu mér frið,
og ég faðma þig að mér.
Já sýndu mér
sættir og sameiginlegan tón.
Færðu mér — færðu mér frið.

Líttu við,
lífið er lúkum þínum í.
Stattu upp
spyrntu nú fótunum við því.
Valdatafl, trúarstríð,
viljastuldur og kúlnahríð.
Heyrir þú
hófadyn dauðans handan að?

Færðu mér frið,
og ég fylgi hvert sem er.
Færðu mér frið,
og ég faðma þig að mér.
Já sýndu mér
sættir og sameiginlegan tón.
Færðu mér - færðu mér frið.

Valdatafl, trúarstríð,
viljastuldur og kúlnahríð.
Veistu um
einhvern sem unnið hefur stríð?

Færðu mér frið,
og ég fylgi hvert sem er.
Færðu mér frið,
og ég faðma þig að mér.
Já sýndu mér
sættir og sameiginlegan tón.
Færðu mér - færðu mér frið.

Það er af sem áður var
—annar heimur en í gær.
Þó ég losi um
ýmis leyndarmál er ég sáralitlu nær.

Andi minn er opið sár
og ég engist um af kvöl.
Eftir umhugsun
bind ég endahnút
—ég á enga aðra völ.

Ég mun ekki leggja á herðar þínar fleiri lóð.
Ég mun ekki gera þér annan grikk,
því lífið liggur við.

Láttu mig vera.
Leiktu við aðra en mig.
Láttu mig vera
og losaðu um.
Láttu mig vera.
Leystu þig viðjunum úr.
Láttu mig vera
og lifð' upp á nýtt.

Það er ólga inní mér
og ég ærist smátt og smátt.
Ég er umvafinn
öllum orðunum
—en ég segi ósköp fátt.

Þessi sál er kaunum sett
eftir samviskunnar bit.
Það er ótrúlegt
eftir allt sem var
að þú ennþá hafir vit.

Ég mun ekki leggja á herðar þínar fleiri lóð.
Ég mun ekki gera þér annan grikk,
því lífið liggur við.

Láttu mig vera.
Leiktu við aðra en mig.
Láttu mig vera
og losaðu um.
Láttu mig vera.
Leystu þig viðjunum úr.
Láttu mig vera
og lifð' upp á nýtt.

Hann var dimmur þessi dagur,
-þú mátt dæma það á mig.
Það mun rísa annar fagur
-já þú munt finna þig, og feta nýja leið.

Það er ás í hverri ermi,
—alveg óteljandi spil.
Það er eyra inní veggnum,
einhver hulinn bak við þil.
Fyrir utan eru augu
sem að eygja þína sál.
Svo er maður uppá þaki
sem að tekur af þér mál.

Það er ormur inní epli,
—þú mátt eiga vona á því.
Svo er einhversstaðar pakki
sem að ekki neitt er í.
Það er ótal margt að varast,
—já þú gætir fengið flís.
Þú ert viðbúin(n) því versta
því að voðinn hann er vís.

Mér er sam´um stað og stund,
fögur orð og fyrirheit.
Mér er sam´um stöðu stjarna,
eða dularfulla drauma.
Ég vil lifa mínu lífi
þó ég láti það í nótt.

Þegar dagurinn er dáinn
þá er drungi út um allt.
Og á einu augabragði
verður ótrúlega kalt.
Já þú gætir orðið úti,
eða endað ein(n) og sér
undir allrahanda fargi
yfirhöfuð hvar sem er.

Mér er sam´um stað og stund,
fögur orð og fyrirheit.
Mér er sam´um stöðu stjarna,
eða dularfulla drauma.
Ég vil lifa mínu lífi
þó ég láti það í nótt.

Það er allstaðar eitthvað
sem að úrskeiðis fer.
Samt er óþarfi að
ætl´að loka sig af.

Húsið er tveggja hæða,
hjónin eig´allt sem þau dreymdi um.
Kallinn er út´að græða
meðan hún er ein með tækjunum.

Vélar, sem vinna betur,
hún er vitlaus í að nota þær
Sífellt í gang hún setur
og fær sælustrauma niðr´í tær.

Hún er út úr sýn, alein heima.
Öllum klóm er stungið í -
framin vélabrögð fram og aftur.
Friðþægingu fær með því.

Gangsett, og tólin titra.
Tækjafýsnin fer um hennar skrokk.
Glennir upp, augun glitra
er hún gamnar sér við tölvustrokk.

Daglangt er öll á iði
því hún elskar að fá í sig stuð.
Frúin vill ver´í friði
—hún er frekar orðin rafmögnuð.

Hún er út úr sýn, alein heima.
Öllum klóm er stungið í -
framin vélabrögð fram og aftur.
Friðþægingu fær með því.

Það er þett' og hitt úr sér gengið,
eitthvað þarf að gera við.
Hún fær hjálparhellur annað slagið
sem herðir upp og hreinsar burt ryð.

Þó ég sjái ár og aldir líða
og öll þessi tár
og þó ég brenni brýr, mig fer að svíða
í gömul sár
því það sem býr bakvið tjöldin
blæs í gamlar glæður
sagan öll er skrifuð á spjöldin
og þar segir frá hver ræður yfir mér

Ég er gagntekinn af þér

Ég flýt á eftir þér feigðarósi
og ákafur er
því gamalt verður nýtt í nýju ljósi
þá næ ég þér
ég er ekkert að þreytast
og rifj' upp gamlar syndir
það er eitt sem aldrei mun breytast
ég sé allar þínar myndir fyrir mér.

Ég er gagntekinn af þér

Ég vek upp gamlan draug á hverjum degi
af örlaga haug
en minningin um þig er tómur tregi
og slitin taug
en ég er ekkert að kólna
og gamla skrímslið lifir
það er alltaf eitthvað að bólgna
svo til endalaust og ræður yfir mér.

Ég er gagntekinn af þér.

Eldör af bambusboga
breytti um stefnu og kveikti í.
Tendraði ástarloga,
—aldrei ég fæst til að trúa því.

Því þessi ör var ekki ætluð þér,
—Þú getur flokkað það sem mistök.

Til eru milljón sinnum betri menn en ég.
Tugir á tugi ofan arka lífsins veg.
Til eru milljón sinnum betri menn en ég.

Minn ástarörvamælir
var yfirfullur og þungur þá.
Það er svo margt sem tælir
og tekur toll af þér eftir á.

Eldörin endaði á kaf´í þér
og kveikti í þér alveg óvart.

Til eru milljón sinnum betri menn en ég.
Tugir á tugi ofan arka lífsins veg.
Til eru milljón sinnum betri menn en ég.

Ef þú ert andlega á heljarþröm,
þá skaltu hafa þetta hugfast:

Til eru milljón sinnum betri menn en ég.
Tugir á tugi ofan arka lífsins veg.
Til eru milljón sinnum betri menn en ég.

Þú getur hallað þér undan og haldið að þér
höndum og þóst ekki þekkja mig.
Hreiðrað svo um þig á bak við litað gler.

Og undir farða svo geturðu falið það sem
fýsir þig ekki að ber´á torg.
Samt er það eitt sem þú aldrei felur:
Brothættar tilfinningar.

Tár eru tár — sár eru sár.
Það gildir einu hvort er;
gleði eða sorg.
Tár eru tár, - og verð´um ókomin ár.
Þrátt fyrir dulbúið þel
streyma þau og þú heldur þeim ekki inni.

Þú getur sveipað þig alla í silkiklæði,
safíra borið á fingrum þér,
—setið og látið sem ekkert ami að.

En þó að allt sé með felldu á yfirborði
—andlitið fagurt og gallalaust,
þá eru þó hinir breysku kenndir
alltaf samar við sig.

Tár eru tár — sár eru sár.
Það gildir einu hvort er;
gleði eða sorg.
Tár eru tár — og verð´um ókomin ár.
Þrátt fyrir dulbúið þel
streyma þau og þú heldur þeim ekki inni.

Sólin hún er enn
á sínum stað.
Sömuleiðis hungrið
sem sverfur að.
Svörðurinn er ennþá sviðinn
eftir svakalega tíð
og sorgin hreiðrar um sig enn á ný.

Vonin hún er veik
en vakir enn.
Vilj´ekk´allir vaxa
og verða menn?
Lengi hef ég reynt að finna
lífsins skapalón,
því mér finnst ég ekki hafa lifað enn.

Tekur þetta aldrei enda?
Til hvers eru öll mín tár?
Hvar er þessi lífsins vegur?
Hvenær gróa þessi djúpu sár?
Merkilegt hve margir hafa
yfirdrifið meir´en nóg.
Meðan drengur deyr úr þorsta
drekkur maður sig í hel.

Veistu hver það var
sem valdi mig?
Veistu hvort ég vildi
nokkuð vera hér?
Tíminn er að tifa frá mér
en það gerir ekkert til.
Ég snerti aldrei lífið hvort eð er.

Komdu með mér til kanna heiminn,
kreistum appelsínur — finnum keiminn.
Tínum döðlur, tökum daginn snemma´í Róm.
Kljúfum loftið eins og Concord-þota,
komum niður, finnum töfrasprota.
Göldrum upp úr hatti alveg nýjan hljóm.

Síðan sýni ég þér
sögubækur og kver,
skýjaborgir og álfastein.
Við getum flögrað um
og farið hvert á land sem er.
Fljúgum í draumi vængjalaus.

Taktu utan um mig tveimur höndum,
teygum regnið yfir silfursöndum.
Höldum striki — heyrum vindsins enduróm.
Svífum upp á móti sólarbjarma,
stefnum áfram uns við finnum varma.
Leitum uppi fögur tré og lótusblóm.

Síðan sýni ég þér
sögueyjar og sker,
fornar slóðir og meira til.
Við getum flögrað um
og farið hvert á land sem er.
Fljúgum í draumi vængjalaus.

Yfir regnbogann og undir aftur.
Engin takmörk eru fyrir því hve lengi eða hve langt
þetta flug getur orðið,
—því þetta er minn einkadraumur.

Síðan sýni ég þér
sögueyjar og sker,
fornar slóðir og meira til.
Við getum flögrað um
og farið hvert á land sem er.
Fljúgum í draumi vængjalaus.

Hvað er þetta líf nema andartak, sem líður hjá -
ævintýraleit sem að fær þitt hjarta til að slá?
Finnur'ekki freistingar toga í?
Örlar ekk'á móð sem er eldur í?
Þú átt næsta leik, ekki hætta við að horfa á.
Láttu ekki seinna eitt lítið ef
angra þína sál - stígðu næsta skref.

Láttu verð´af því,
annars ertu í
sömu sporum endalaust.
Þegar ævi þín er öll
þá er það of seint.
Láttu verð´af því,
viltu vera í
sömu sporum endalaust?
Þó þú flytjir ekki fjöll
þá getur þú reynt,
þá getur þú alltaf reynt.

Áttu ekki von innst í huga þínum, eða hvað?
Eina litla ósk, sem í dagsins önn kemst ekki að.
Gamall getur sagt : "Já ég hefði átt
að lifa mínu lífi á annan hátt".

Láttu verð´af því,
annars ertu í
sömu sporum endalaust.
Þegar ævi þín er öll
þá er það of seint.
Láttu verð´af því,
viltu vera í
sömu sporum endalaust?
Þó þú flytjir ekki fjöll
þá getur þú reynt,
þá getur þú alltaf reynt.

Dagarnir funi,
næturnar frost,
friðurinn enginn — skammhlaup og lost.
Tindrandi augun
töfruðu mig.
Tvíræða brosið þitt reið mér á slig.

Brosið blíða
blekkir ekki lengur,
—bak við það er ófögur sál.
Nú er öldin
heldur betur önnur
eftir tóma pretti og tál.

Fortíðin geymir
silfur og gull.
Greina þó kann ég málma frá ull.
Varinar eldur
vættar í ís
virk´ekki lengur þú óheilladís.

Brosið blíða
blekkir ekki lengur,
—bak við það er ófögur sál.
Nú er öldin
heldur betur önnur
eftir tóma pretti og tál.

Skuggamynd á striga þú
skildir eftir inní mér.
—Skuggamynd og ekkert meir.

Brosið blíða
blekkir ekki lengur,
—bak við það er ófögur sál.
Nú er öldin
heldur betur önnur
eftir tóma pretti og tál.

Hey, staldraðu aðeins við, nú er komið að mér
að draga upp þá dökku, ljótu mynd af þér
þú ert feigðarflan stundar pretti og klæki
ekki veit ég var þú þessa illsku sækir.
Ég er særður, ég er tærður
eins og soltinn úlfur, illa vannærður
það er af sem áður en ég vara þig við
ef ég sé þig aftur mun ég öskra á þig.

Ef ég ætti
fleiri stundir, fleiri mínútur.
Fleiri orð, fleiri nætur
fyrir þig.
Þó að ævin
geymi óteljandi sekúndur,
þá er oft eins og tíminn svíkji mig.

Samt er ekkert sem að breytir því.
Samt er ekkert sem að breytir því
hversu heitt þetta hjarta þráir þig.
Ef ég hefði
önnur færi, önnur augnablik.
Önnur ráð, aðra kosti
handa þér.
Oft á tíðum
á ég ekki nógu hægt um vik
til að sá eða gef´af sjálfum mér.

Samt er ekkert sem að breytir því.
Samt er ekkert sem að breytir því
hversu heitt þetta hjarta þráir þig.
Það er ekkert sem að breytir því,
—ekkert annað sem mig þyrstir í.
Þessi sál, þessi hugur þráir þig.

Þó að myrkrið virðist endalaust
—vetur, sumar, vor og haust,
skaltu minnast þess að lífið er
ýmist fjara eða flóð.

Það er ekkert sem að breytir því,
—ekkert annað sem mig þyrstir í.
Þessi sál, þessi hugur þráir þig.