Sálin Hans Jóns Míns Album

Farið allt sem átti ég forðum.
Fangið nakið, sálin tóm.
Gamall heimur genginn úr skorðum
gráhærður orðinn af eilífum áhyggjum.

Hér var allt, en svo er ei lengur.
Auðir bekkir, engin hljóð.
Horfinn lífins farsæli fengur.
Ég fæst ekki til þess að gleyma.

Hvar er draumurinn?
Hvar ertu lífið sem ég þrái?
Oh, oh eilífðin,
—hvar eru gleði mín og sorg?
Hvar er draumurinn?

Einhvers staðar á ég að finna
aðrar slóðir, önnur mið.
Tvö — þrjú ár, það munar um minna
þegar þú leitar af því sem þig dreymir um.

Leita undir sérhverjum steini,
legg við eyrun, læðist um.
Endalaust ég reyni og reyni
—það er ekki um annað að ræða.

Hvar er draumurinn?
Hvar ertu lífið sem ég þrái?
Oh, oh eilífðin,
—hvar eru gleði mín og sorg?
Hvar er draumurinn?
Hvar eru allar mínar vonir?
Oh, oh eilífðin,
hvar eru gleði mín og sorg?
Hvar er draumurinn?

Ísinn er háll,
sleipur sem áll.
Fellur sá sem ekki nær að fóta sig.
Freistingin freistar
og fisléttur draumur er þinn.

Fáðu mér fé,
færðu mér auð.
Í staðinn skal ég breyta þér í svartan sauð.
Enginn er óhultur,
allir fá allskonar boð.

En þú skalt athuga vel þinn gang.
—Gefðu því gaum hvað er í húfi.
Athugaðu þinn gang,
—ævin er augnablik.
Athugaðu þinn gang.
—Gerðu það gott, en spáðu í spilin.
Athugaðu þinn gang,
—ævin er augnablik.

Galopnast oft
gleðinnar dyr.
Gáðu samt og gættu þín á góðum byr.
Freistingin feykir
og flýgur svo með þig á braut.

Fyrr en þú ferð
færi ég þér
örfá orð í nesti eins og vera ber:
Enginn er öruggur,
allt getur gengið á skjön.

Enginn verður óbarinn biskup -eða hvað?
Ertu eitthvað aumur, amar eitthvað að?

Liggur undir feldi í nótt,
liggur bara og talar
en lætur ekki neitt.
Hvenær ertu til fyrir mig?
Hvurslags eiginlega,
—hvaða brögðum get ég beitt?
"Enginn verður óbarinn biskup", segir þú,
"enginn nær í rekkjunaut eftir klukkan þrjú".

Auður er undarleg -svo er nú það.
Sendu henni línu ef eitthvað er að.
Alltaf er auður á undan með flest.
Reyndu ekki að setjast á of háan hest,
því hún sér við þér.

Reyndu ekki að mæla undir rós,
reyndu ekki að rengja
það sem Auður leggur til.
Sjá, og þú munt halda það út.
Og seinna færðu sannreynt
að það verður þér í vil.
"Enginn verður óbarinn biskup", segir hún,
"enginn reisir fangelsismnúr úr æðadún".

Þýður blær af hafi kemur
og vekur minningar,
—er við hittumst fyrsta kvöldið út með sjó.
Augu þín þau sögðu margt,
þau lýstu þinni sál.
Og við samleið áttum ofurlitla stund.

Komdu með mér, komdu með mér
á ströndina.
Komdu með mér, komdu með mér
á ströndina.
—Og byrjum frá byrjun á ný.

Hvessa tók í sjávarmáli
og flæddi óðar að.
Ísköld örlögin við réðum ekki við.
Áttum ekki samleið lengur
og fórum okkar leið.
En innst í hjarta mínu sá ég eftir þér.

Komdu með mér, komdu með mér
á ströndina.
Komdu með mér, komdu með mér
á ströndina.
—Og byrjum frá byrjun á ný.

Er ég heyri ölduniðinn
ég hugsa oft til þín.
Og ég kreppi hnefann reiður út í sjálfan mig.
Sandurinn í glasinu
hann rennur brátt sitt skeið.
Út við hafið bláa ég valdi mína leið.

Færðu mér á silfurfati hamingju og ást.
Mundu mig, og ég man þig
—endaluast, endalaust.
Bestan kostinn skaltu fá,
biðilsbuxum er ég á.
Ég vil verða halur þinn
—og þú verður mitt sprund.

Gefðu mér,
—gefðu mér allt það sem ég girnist mest.
Gefðu mér,
—gefðu mér heilan her,
auga, aur, -já hvað sem er.
Gefðu mér,
—gefðu mér beggja skauta byr í nótt.
Gefðu mér,
—gefðu mér góðan gaum,
en samt þó svolítið lausan taum.
Seinna skal ég laun þér allt sem þú færðir mér.

Skrýtið hvernig góðir hlutir geta fjarað út.
Ekkert getur þó samt varað
endalaust, endalaust.
Stundum hleypur kapp í kinn
síðan mætast stálin stinn.
Þú vilt ganga þinn veg já
og ég vil ganga minn.

Sjáðu hvernig hún gengur um
og hún "gleður" gesti og gangandi.
Sjáðu hvernig hún smýgur um
og hún smitar allt sem á vegi er.
Sjáðu hvernig laufin falla,
sjáðu hvernig bolur bregst.
Já taktu eftir, líttu á - þú sérð ekki eftir því.

Sjáðu hvernig hún er,
sjáðu hvað hún er ber,
sjáðu allt, sjáðu allt sem hún gerir.
Haltu höndum að þér,
hafðu þetta eftir mér.
Hún er flagð, hún er flagð undir fögru....

Heyrðu hvernig hún hæfir sér,
og það hátt svo mjög að það bergmálar.
Heyrðu hvernig hún talar hátt
og hún horfir ekki í eigin barm.
Glymur hátt í tómri tunnu.
—Telurðu ekki þörf á því að taka eftir, líta á,
—þú sérð ekki efti því.

Eldingar
þjóta um himinhvolfið.
Þrumurnar
dynja í eyrum mér og regnið lemur
—regnið lemur andlitið.

Brostinn streng
finn ég í hjarta mínu.
Örvænting
hleðst upp í huga mér, ég gæti hlaupið
—gæti hlaupið í burt frá þér.

Ég öskra á nóttina,
ég öskra á þögnina,
ég öskra á allt það illa sem er til.

Vonleysi
í gegnum tímann hefur þjakað mig
og kaldur sársaukinn sem dregur úr mér
—dregur úr mér allan mátt.

Minningar,
í gegnum hugann fljúga ósigrar
ævina endalaust,
ég verð að berjast
—verð að berjast þér við hlið.

Eld og ís
finn ég í æðum renna.
Samviskan
bergmálar fjöllum í -já nú skal sverfa,
nú skal sverfa grimmt til stáls.

Þegar að nóttin æðir yfir á ný
eygi ég vonir og varlega smeygi mér í.
Smám saman færist ég allur í aukana oh, oh, oh,
undarleg tilfinning grípur og grefur sér leið.

Þýtur í laufi, svignar einmanna strá,
skuggaleg andlit, augu fara á stjá.
Ég geng eftir götunni, speglast í malbiki
oh, oh, oh
gái til veðurs og greiðlega held mína leið.

Þá allt í einu rofar til
svo ótrúlega fljótt.

Ég hitti hana af tómri tilviljun.
Mæti henni, rekst á hana af tómri tilviljun.
Já ekki er allt sem sýnist segi ég þér.

Núna ég bíð uns máninn mætir á ný.
Á meðan ég tálga spýtu teljandi ský.
Ég hangi á horninu, speglast í glerinu oh, oh, oh,
hinkra og vona að skóhljóðið heyrist í kvöld.

Ég reyni að standa í skugganum
en sumir skynja allt.

Ég hitti hana af tómri tilviljun.
Elti hana út um allt af tómri tilviljun.
En ekki er allt sem sýnist segi ég þér.

Það er ei nokkur leið
að þóknast konu eins og þér.
Alls ekkert líst þér á
—því er nú miður og verr.

Já það er engin leið
að henda reiður á því
hve oft ég sakna þín,
hve oft mig langar í.

Ég kaupi á þig pelsa og glóandi gull,
gljáfægðar dragtir úr dýrindis ull.

Þú stráir salti í sárin
-svei mér þá ég get ekki meir.

Það er ei nokkur leið
að reyna að umgangast þig.
Sama hvað gengur á,
þú eltir ólar við mig.

Ég eyði og spenni og splæsi á þig,
þú snýrð bara undan og hryggbrýtur mig.

Þú stráir salti í sárin
—svei mér þá ég get ekki meir.

Næturkulið krafsar í mig
keyrir allt í kaf.
Langur skuggi engu líkur
læðist út á haf.
Hvergi banginn keyri ég og
kætist yfir því
sem ég á í vændum síðar
—sem ég stefni í.

Mikið var ég feginn því að
lifa þessa nótt.
Furðulegt þó hvernig fannst mér
tíminn fljúga fljótt.
Mikið var að vökvar mínir
vættu þessa sál.
Eigðu við mig erindi á ný.
—Eltu mig uppi
í nótt.

Morgunbirtan bítur í mig
—býður góðan dag.
Litlir fuglar fyrir utan
flauta lítið lag.
Tólf mínútur yfir og ég
undra mig á því
sem ég finn við síðu mína
—sem mig heldur í.

Ekki líta undan,
ekki beygja af leið.
Ekki tapa slóðinni, já ekki týna mér
ekki týna mér í nótt.